Rozdział 59

-Pewnie ktoś inny siedziałby na twoim miejscu.-wytchnęłam mu język.

-Ale ty się niedobra zrobiłaś.

-Życie kochany.-odpowiedziałam.

-Ja Ci dam życie-zaczął mnie łaskotać.

Przez 3 minuty śmiałam się jak opętana.

-Puść! Juantorena to łaskocze.

-Życie kochana -powiedział i nie przestawał.

-Dobra zrobię co chcesz.-powiedziałam jeszcze nie wiedząc, że zaraz pożałuje swoich słów.

-Dobra.-powiedział schodząc ze mnie.- Odwołasz te spotkanie z Raphaelem.

-Nieee.....Jednak tego nie zrobię.

-Nie?

-Nie.-odpowiedziałam, a on znów się na mnie rzucił i zaczął łaskotać

-Proszę! Będę dla Ciebie miła i grzeczna ale przestań!-powiedziałam i znów zaczęłam się śmiać jak dzika.

-Dobra zmęczyłem się.

-Ty? Taki  wielki wspaniały najlepszy na świecie przyjmujący? To nie do pomyślenia.-powiedziałam.

-Jeszcze słowo, a zdobędę  jeszcze siły na dodatkową rundkę gilgotania.

-Ok! Nie było tematu.

-Właśnie...Ania....Zależy Ci na mnie?

-Pod jakim względem?-zapytałam się.

-Pod jakimkolwiek.

-Tak zależy mi nawet pod paroma względami.

-No widzisz... To jak Ci na mnie zależy to nie idź na tą kolację z Raphaelem.

-Czemu??-zapytałam patrząc mu w oczy.

-Bo on..... No ja chcę po prostu dla Ciebie jak najlepiej i boję się, że zrobisz coś czego potem będziesz żałować.

-Osmany....Przesadzasz. Nic takiego się nie stanie.

-Stanie.-odpowiedział.

-Nie....-odpowiedziałam.

-Ja po prostu wiem jak on bajeruje laski.

-Tu Cię boli......-westchnęłam.

-Co mnie boli?

-Boli Cię, że wychodzę z twoim kumplem z zespołu na randkę?

-Tak boli mnie, bo Cię kocham. Czy to takie trudne?-zapytał się patrząc mi w oczy...

-Ehh.......To nie jest wcale takie proste. Już raz dałam się omamić twoim słodkim słówkom i teraz chcę mieć 100% pewność, że to nie są tylko słowa, że to coś poważniejszego.

-Możemy się wstrzymać z seksem do kiedy będziesz chciała. Nawet do ślubu.

-Seks to nie jest raczej dowód miłości.-powiedziałam.

-Ale jakie poświęcenie z mojej strony.-powiedział patrząc na mnie swoimi smutnymi oczami.

-O nie! Ja już Juantorena nie chcę przeżywać tego co kiedyś. To był najgorszy okres w moim życiu gdy przyjechałam po sylwestrze, a tu ni stąd i zowąd mój ojciec wyskakuje z tekstem "A wiesz, że Juantorena będzie ojcem?"

-To było dla Ciebie przykre doświadczenie ale dla mnie też nie było kolorowo.

-Proszę Cię....To nie ty byłeś tym ze złamanym sercem i tym upokorzonym w tej sytuacji.

-Czułaś się upokorzona?

-Nie ważne -odpowiedziałam.

-Dla mnie ważne.

-A ja nie chcę do tego wracać.-westchnęłam.-Wiesz, że jak dowiedziałam się o tym, że masz dziecko to przeżywałam najgorszą i najdłuższą noc w moim życiu.

-Czemu?

-Rzygałam dalej niż widziałam i do tego każdy mięsień i każda część ciała mnie bolała, a potem jak po 3 godzinach snu wyszłam na spacer to napatoczyłam się na twoją ex narzeczoną.

-Tego to ja nie planowałem.

-Ta kobieta jest chora. Pyta się czy pójdę z nią na kawę ja mówię, że nie pijam kawy, a ta ciągnie mnie do kawiarni. Chcę się wymigać, że tata do mnie napisał żebym przyszła na hale to tamta "To poczekaj idę z tobą, bo chcę zobaczyć Osmanego....". Jak szłam z nią przez te miasto rozważałam opcję czy lepiej nie ulżyć sobie w cierpieniach i nie rzucić się pod pierwszy lepszy samochód ale.. Powstrzymałam się, bo jechała jakaś stara babcia w Tico.....

Osmany zaczął się tylko śmiać.

-To nie było śmieszne. Wiesz co ja przeżywałam?

-Ale Andzia....

-Nie Andziuj mi.

-To nie była moja wina.  Dobra była ale nie chciałem tego. Wybacz.

-Wybaczone.

-To za to miałem Cię przeprosić?

-Nie.-wytchnęłam język.

Osmany wstał tylko z mojego łóżka i podszedł do mojej szkatułki z biżuterią.

-Co robisz?-zapytałam się, a Kubańczyk nic nie odpowiedział tylko dalej szukał czegoś w mojej szkatułce.

Nagle wyjął z niej dwie bransoletki, które kiedyś od niego dostałam.

-Nie nosisz już ich?

-Nie jesteśmy już razem...-powiedziałam patrząc na niego.-To by było niestosowne jeżeli bym je nosiła. -A może założysz tą z napisem Osmany chociaż? W dowód naszej przyjaźni.

-I to spotkanie z Raphaelem nie ma z tym nic wspólnego?

-Dobra ma ale pamiętaj jeden telefon, a zabiorę Cię od niego w środku nocy.

-W środku nocy to ja będę grzecznie spać w swoim łóżku.-powiedziałam.

-Dobrze...Zrobisz jak chcesz. Ja idę na trening, a potem zrobię listę za co mam Cię przeprosić. Sporo pracy przede mną.

-To do zobaczenia.-powiedziałam i cmoknęłam go w policzek,a potem odprowadziłam  do drzwi.

Wzięłam długą kąpiel, ubrałam się i z braku jakiegokolwiek sensownego zajęcia zadzwoniłam do Raphaela.

-No cześć.

-Witaj.-odpowiedziałam.

-Co tam chcesz?-zapytał.

-No nic. Tak dzwonie co robisz.

-Idę na trening, a ty?

-Siedzę w pokoju i się nudzę.

-A to nie jesteś w Polsce?-zapytał się

-No nie....Zerwałam z chłopakiem i ten.... Wiesz jak to jest.... Wcześniej wróciłam.

-Rozumiem ja właśnie stoję przed halą.

-Na trening idziesz?

-Tak.

-Dobra to ja nie przeszkadzam.-powiedziałam.

-Nie przeszkadzasz wcale.... Znaczy teraz może trochę tak ale może wpadnę do Ciebie po treningu to pójdziemy na spacer?

-Okey. To ja czekam.-powiedziałam  i się rozłączyłam.

Włączyłam mój komputer i przeglądałam jakieś głupie stronki internetowe.

Dwie i pół godziny po tym dostałam smsa "Czekam w moim samochodzie."

Wyszłam i minęłam się z tatą na klatce. Powiedziałam mu, że idę do Mileny.

Doszłam do samochodu Raphaela, a on wysiadł.

-Wolałem poczekać tu na widok gdyby twój tata........

-Spoko..-odpowiedziałam i ruszyliśmy razem w stronę parku.

Gadaliśmy tak o niczym i wszystkim. Z Raphaelem się fajnie rozumiałam, bo chyba mieliśmy podobne charaktery.

-A jakie plany masz na nowy sezon?-zapytałam zaciekawiona.

-Wiesz w Trydencie jest mi dobrze ale...Potrzebuje zmiany...Więc.. Myślę albo nad Rosją albo ewentualnie Turcją.

-To ciekawie.-odpowiedziałam

-A co dalej z tobą?-zapytał rozgrywający.

-Wiesz...Idę na studia do Polski na AWF. Na fizjoterapie. Do Gdańska.

-To fajnie.-odpowiedział.

-Czy ja wiem?-zapytałam-Nudno mi będzie. Sama ja. W mieście gdzie prawie nikogo nie znam. Znaczy znam tam parę osób bo już tam mieszkałam ale wiesz...Prawie każdy kogo tam znałam porozjeżdżał się gdzieś. Prawie nikt tam nie został.-powiedziałam.

-A co z siatkówką?

-Sama nie wiem... To chyba nie dla mnie.

*

 Hej! Mam do was ogromną prośbę proszę was, żeby każdy z was pozostawił po sobie jakiś ślad, bo chcę się dowiedzieć ile osób na chwilę obecną mnie czyta. Dziękuje, ZooZoolka. 

P.S Zdaję sobie sprawę, że rozdział poniżej przeciętnej.