Rozdział 48

-Mówiłem Ci już, że przyjechał też mój brat, jego żona i córeczka.

-Grzeeesiek. Dopiero teraz mi o tym mówisz?

 -Nie pytałaś.

-Bo nie wiedziałam.-powiedziałam.

-Dobra. Nie spinaj się.

-Zaraz poznam całą twoją rodzinkę. Jak mam się nie spinać??-zapytałam.

 -Ja tam twoją poznałem i jakoś się nie spinałem.-odpowiedział.

-Wtedy nie byliśmy razem.

-To nie robi takiej różnicy. Uśmiechnij się głowa do góry. Moi rodzice Cię lubią. Mój brat to mój brat. Nim się nie przejmuj. Jego żona to jeszcze większa świruska od Ciebie. A mała od razu Cię pokochała gdy zobaczyła tylko, że mam ustawione twoje zdjęcie na tapecie.-odpowiedział.

-A masz?-zapytałam zaskoczona.

-Tak mam,a ty nie masz?-zapytał.

-Nie. Ja mam zdjęcie Pizdusia na tapecie.

-Pizduś jest dla Ciebie ważniejszy ode mnie?

-Nie no skądże. Lepiej tylko prezentuje się na mojej tapecie.

-Nie wierze.- zaśmiał się.

-To uwierz. -powiedziałam.

Cała droga minęła nam dość. Szybko znaczy mi, bo Grzesiek męczył się za kierownicą, a ja po prostu spałam i słuchałam muzyki na słuchawkach przez całą drogę.

-Ania jesteśmy już. Wysiadaj.-powiedział gasząc swoje BMW.

Szybko wysiadłam z samochodu i wzięłam swoją torbę treningową ze spakowanymi ciuchami.

Po czym udaliśmy się w stronę domu Grześka. Na korytarzu zdjęliśmy buty i ruszyliśmy w stronę dużego pokoju gdzie siedzieli już wszyscy:

-Jesteśmy!-zawołał Grzesiek wchodząc do pokoju.

-O Ania jak my Cię dawno nie widzieliśmy. Prawda, Lucjan?

-Tak. Wyładniałaś Ania.

-Dziękuje.-odpowiedziałam.

-Cieszę się, że sobie wszystko wytłumaczyliście i poszliście po rozum do głowy. Już dawno Grześkowi wbijałam do głowy, żeby z tobą porozmawiał poważnie.

-Spokojnie. Wszystko jest dobrze. Przegadaliśmy kilka spraw z Grześkiem.-powiedziałam, a on objął mnie ramieniem.

-Grzesiek, a może nam przedstawisz ładnie panią, o której tyle paplasz.

- A zapomniałem prawie o was. Także Aniu to jest mój brat Kuba.

-Miło mi Ania.-uśmiechnęłam się i podałam mu rękę.

 -To jego żona Monika-odpowiedział i pokazał ręką na brunetkę

-Cześć ja jestem Ania-powiedziałam i uścisnęłam jej dłoń.

-A to moja chrześniaczka, oczko w głowie no i córka mojego brata i kochanej bratowej.-uśmiechnął się.

-Cześć jestem Ania, a  ty?-zapytałam.

-Ja jestem Klaudia i wiem jak ty masz na imię, bo mi wujek powiedział jak patrzyłam na jego tapetę na telefonie.-odpowiedziała.

-Miło mi.

-Dobrze. Nie wiem jak wy ale ja jestem strasznie zmęczona. Idę położyć małą i sama idę spać.

Chodź Klaudia.-powiedziała i wyszły z pokoju-Dobranoc.

-Dobranoc.-odpowiedzieliśmy wszyscy.

-Tak. My też chyba idziemy się położyć. Ania jest zmęczona po tak długiej podróży.

-Właś....

-Dobranoc wam.-powiedział Grzesiek i wyszliśmy z dużego pokoju, kierując się do jego pokoju.

-Co ty robisz?-powiedziałam gdy byliśmy już w jego pokoju.

-Chcę się tobą zająć jak należy.-Grzesiek poruszył brwiami i wpiął się w moje usta.

Tej nocy nie przeszkadzało nam nic. Całe szczęście, że Grzesiek ma pokój na parterze,a inni na piętrze.

Obudziłam się rano. Wtulona w Grześka, który po naszej upojnej nocy jeszcze odsypiał. Kreśliłam mu wzorki na torsie gdy ten się obudził i pocałował mnie w czółko.

-Kocham Cię-powiedział.

-Ja Ciebie też.-odpowiedziałam.

-Wieczorem jest kolacja z okazji którejś tam  rocznicy ślubu moich rodziców ale wcześniej chcę Cię gdzieś zabrać.

-Okey. A jak mam się ubrać.

-Zwyczajnie. Jakieś spodnie i bluzkę.

-Czyli jeszcze nie teraz mam założyć jedną z tych 3 sukienek?-zapytałam.

-Nie, jeszcze nie teraz-uśmiechnął się.

Szybko założyłam szlafrok, który wzięłam i poszłam do łazienki. Tam wzięłam krótką kąpiel i przebrałam się. Po czym umyłam zęby, uczesałam włosy i się ogarniałam. Po mnie do łazienki popełzał Grzesiek. O ok. 12 wyszliśmy z domu uprzednio jedząc coś w stylu obiado-śniadania i bawiąc się z Klaudią.

-Gdzie idziemy?-zapytałam się wychodząc z domu.

-Nigdzie.

-To co my właściwie będziemy robić?

-Będziemy jechać w jedno miejsce.

-Nie lepiej się przejść?

-A chcesz iść?-zapytał.

-Tak.-odpowiedziałam.

-To chodź.-powiedział łapiąc mnie za rękę i prowadząc przed siebie.

 W niedługim czasie doszliśmy pod schronisko:

-Grześ po co my tu?

-Zobaczysz.-pociągnął mnie i przywitał się z pracownikiem schroniska.

 Podeszliśmy do klatki gdzie stał mały rudy piesek. Z lekko pofalowaną sierścią.

-Chciałem, żebyś dostała ode mnie coś wyjątkowego. Podoba Ci się?-zapytał.

-A ten piesek to dla mnie?-zapytałam.

-Tak.

No to mamy problem. Jak mogę powiedzieć Grześkowi,że panicznie boję się psów. Nawet tych najmniejszych i do tego jednak wole koty.

-Jest śliczny.-wysiliłam się na uśmiech.

-Cieszę się, że Ci się podoba. Już wcześniej go kupiłem i zapłaciłem za wszystko.

-Grzesiek, ale myślisz, że ten pies to będzie dobry pomysł przy naszym trybie życia?

-Kochanie. Przecież razem sobie poradzimy. Gdzie byśmy nie byli.

-To znaczy?

-Pogadamy jak wyjdziemy ze schroniska.-powiedział biorąc pieska na ręce-Chcesz ją na rączki?-zapytał.

-Niee...-cofnęłam się o dwa kroki.

-Co Ci Anka.

-Nic.-złapałam dwa głębokie oddechy.

-Jak to nic? Coś się dzieję...Przecież widzę.-mówił.

-Po prostu ona jest taka mała boję się ją upuścić.-wybrnęłam.

-No to chociaż ją pogłaszcz.-uśmiechnął się.

-A jak mnie ugryzie?

-Ona jest przecież za mała żeby Cię ugryźć.-powiedział.

-Nie no Grzesiek. Cholera nie mogę.-powiedziałam jeszcze bardziej odsuwając się od psa i rozgrywającego. -Panicznie boję się psów. Mam taki uraz z dzieciństwa odkąd pudel ciotki Haliny ugryzł mnie w policzek.

-Kochanie...Nie wiedziałem...

-Wiem. Nic się nie stało.

-Starałem się.

-Kochanie ja to wiem. Doceniam twoje staranie i to jest najfajniejszy prezent jaki w życiu dostałam ale od razu do tego psa się nie dostosuję. Potrzebuje czasu.

-Rozumiem. A Monika powtarzała mi żebym lepiej kupił jakiś naszyjnik.

-Ej! Ale naszyjnik to nic specjalnego. Byle kto może mi go kupić. A, że pierwszy raz w życiu dostałam psa. To na pewno zapamiętam.-powiedziałam i pocałowałam go w usta przy okazji głaszcząc psa.

-Pogłaskałaś ją?

-Od czegoś zacząć trzeba.

-Jak ją nazwiemy?-zapytał całując mnie.

-A masz jakieś propozycje?-zapytałam

-Ja bym ją nazwał Magda.

-Magda??-zapytałam-Czemu tak?

-Kojarzy mi się z moją dawną znajomą.

-Ja bym już tego psa wolała nazwać Człowiek Skurwiel niż Magda.-powiedziałam.

-Czemu?

-Nie podoba mi się po prostu to imię Grzesiu.-powiedziałam.-A chodzi Ci o tą Magdę z, którą spotykałeś się jak jeszcze grałeś w Jastrzębiu?-zapytałam się.

Nastała niezręczna cisza. Nie chciałam psuć tej chwili i powiedziałam;

-To może nazwiemy ją Pusia?-zapytałam.

-Tak podoba mi się.-powiedział.-A skąd ty wiesz w ogóle coś o Magdzie?-zapytał dziwnie  Łomacz.

-No wiesz. Rusek to jednak skarbnica wiedzy.-zaśmiałam się.

-Od kiedy wiesz, że kiedyś spotykałem się z Magdą?

-Od 2 miesięcy. Kiedyś jak Rusek na Ciebie czekał to gadaliśmy przy herbatce i tak w między czasie coś napomknął.-Grzesiek. Przecież wiem, że przed Martyną były inne dziewczyny. Teraz jesteś ze mną i chyba to się liczy?

-No jasne.-powiedziałam.

-A czemu zerwaliście?

-Nie chciała ze mną jechać do Gdańska. Stwierdziła, że nie jest gotowa na taki związek na odległość i, że to koniec.

-Przykro mi.

-Eeee....Teraz mam dużo lepszą dziewczynę. -wpił się w moje usta.

-Dasz mi Pusie na ręce?

-Chcesz ją wziąć?

-Tak. Chyba mi nic nie zrobi?? Prawda Grzesiek.

-To tylko mały piesek.-podał mi ją i wyszliśmy ze schroniska.

Poszliśmy do parku. Ja niosłam Pusie na rękach, a Grzesiek obejmował mnie w pasie.

-Usiądziemy?-zaproponował.

-Jasne.-przysiadłam się na ławkę i umieściłam pieska na swoich kolanach.

*

 Hej miśki! Kolejny za nami <3 Oceniajcie. Następny w środę. Jutro jadę na memoriał. Nie mogę się doczekać.