Rozdział 33

Proszę komentujcie, bo nie wiem  czy jest sens to dalej ciągnąć!
*

Wytarłam łzy i trzasnęłam drzwiami mówiąc łamanym głosem:

-Jestem.- po czym zamknęłam się w pokoju i wyłam w poduszkę.

Właściwie nie wiem czemu. Może tylko kosztowało mnie z nim spotkanie. Wiecie na pewno nie będzie mi go łatwo zapomnieć. No bo jak? Zawsze będzie jakąś częścią mnie. Nie zapomina się, chłopaka z którym przeżyłaś tyle rzeczy, z którym spędziłaś wspaniałe chwile i który działał na ciebie jak narkotyk. Był twoją własną marihuaną. Teraz muszę sobie znaleźć inny prywatny narkotyk, bo Juantorena już nie wróci. Przebrałam się w za dużą meczową koszulę Gregora, którą dostałam od niego niedawno i leżałam w łóżku płacząc w poduszkę. Źle się czułam. Bolało mi wszystko. Każdy mięsień. Nie miałam już na nic siły. Nagle poczułam, że mój żołądek wariuję i szybko poleciałam do łazienki. Tam działy się cuda niewidy. Rzygałam dalej niż wiedziałam.  Umyłam tylko zęby i znów wróciłam do pokoju. Nie mogłam usnąć. Kręciłam się  ale w końcu o 4 nad ranem się udało. Wstałam o 7. Jea! Nie ma to jak ok. 3 godziny snu.  Ubrałam się w czarne rurki na to założyłam biały t-shirt i  niebieską rozpinaną bluzę z adidasa.  Postanowiłam się przejść po mieście. Zobaczyć co się zmieniło. Pełzłam tak uliczkami w mieście i obserwowałam ludzi. Nagle ktoś złapał mnie za ramię.  I kogo zobaczyłam?  Byłą narzeczoną znaczy już teraz obecną Juantoreny:

-Cześć Ania. Co ty tu robisz??

-Tak przechadzam się po mieście i myślę o życiu- wysiliłam się na uśmiech.

-No co tam u Ciebie??

Chciałam jej powiedzieć „Spoko. Właściwie to w tamtym roku regularnie pieprzyłam się z twoim narzeczonym potem wyjechałam i on postanowił  z tobą zerwać i tak się stało ale ty oczywiście wcześniej musiałaś zajść w ciąże i go o tym nie poinformować jak przyjechałam na święta to zaczęliśmy znów ze sobą być ale potem wyjechałam ale miałam wrócić w czerwcu i mieliśmy być cholernie pierdolenie szczęśliwi ale jak wyjechałam postanowiłaś mu jednak powiedzieć, że jesteś w tej jebanej ciąży i moje życie się zjebało.  ” Stwierdziłam, że to jednak kobieta w ciąży i nie należy jej tak mówić z resztą to już nic nie zmieni . Wysiliłam się na :

-Wszystko jest w porządku.

-Miło. Może dasz się zaprosić na kawę?

-Właściwie to ja nie pije….

-Oj! Chodź nie marudź kobiecie w ciąży nie odmówisz chyba.

 Zaciągnęła mnie do tej kawiarni. Gdy już usiedliśmy przy stole i zamówiłyśmy napoje to zaczęła się ta gadka:

-Coś tak marnie wyglądasz. Schudłaś ,oczy masz popuchnięte. Coś się dzieję?

-Nie nic.

-Mnie nie oszukasz przecież widzę. – uśmiechnęła się do mnie tak szczerze.

-Zakochałam się.

-To chyba dobrze?

-Nieszczęśliwie. – wydusiłam.

- Przykro mi.

„Nie twoja wina. Nie! Chociaż! Racja! Twoja i tego debila, że się mnie zabezpieczyliście”-pomyślałam.

-Nie ma o czym mówić. Zdarza się.- powiedziałam całkiem obojętna.-No to co tam ciekawego robiłaś na mieście zanim mnie spotkałaś?- starałam się nawiązać normalną rozmowę.

- Byłam sobie kupić lakier do paznokci no i takie tam różne rzeczy.

-Rozumiem- nagle na moją komórkę dobiegł dźwięk SMS’a.-  Przepraszam cię ale tata każe mi przyjść na trening, bo ma jakąś sprawę, która nie może czekać.

-Świetnie się składa, bo też chcę odwiedzić Juantorene na treningu.

Jezu! Czy ta kobieta nie rozumie jak ktoś nie ma ochoty na pogawędki z nią?! Najwyraźniej nie!

-Chodźmy- powiedziała ciągnąc mnie za rękę.

Doszliśmy później pod halę gdy ona jak furiatka pobiegła w kierunku wejścia na główną płytę boiska i rzuciła się na Juantorene.

Ja tylko podpełzłam do ojca wolnym krokiem bez żadnego uśmiechu mówiąc tylko:

-Daj klucz.

-Po co Ci?

-Zapomniałam swojego.-powiedziałam patrząc na swoje Nike.

-Dobra. Chodź ze mną do gabinetu. Tam mam klucz.

Włóczyłam się za ojcem nagle na hale wpadł Żygadło mówiąc:

-Chodź szybko! Juantorenie się coś stało!-po czym porwał mojego ojca.

Ja tylko wygrzebałam klucz do domu z jego kurtki po czym wpadłam jeszcze na płytę boiska, a tam ujrzałam Osmanego płaczącego z bólu, który w dodatku nie może ustać.

-To tato. Ja do domu już idę. Znalazłam twój klucz w kurtce. –rzuciłam całkiem obojętnie.

-Dobra-wymruczał coś ale szybko zaczął klęczeć przy Kubańczyku i macać mu tą nogę. Jak by nwm była warta 50 000 000 baksów. Kurna poboli i przejdzie nic mu nie będzie. Chociaż może moja mama rację, że jak się skrzywdzi jakąś osobę to ten ból do nas wraca. Czyli jednym słowem biedaczek. Jednak tak szybko mu nie przejdzie. Gdy byłam już przed halą dopadł mnie Kazyiski:

-Anka! Poczekaj!- biegł w swoich butach i nagle się poślizgną i wylądował w zaspie. Podeszłam do niego i podałam mu dłoń, żeby pomógł mu wstać.

- Pomagasz mi wstać?? Po tym jak pomagałem Juantorenie Cię więzić i milczałem na temat tego , że wrócił do swojej byłej chociaż jestem twoim przyjacielem?- patrzył na mnie oszołomiony.

-Przestań przecież wiesz, że jak zawsze mogę to Ci pomogę. Nie??- zapytałam się.

-Przepraszam Cię.

-Spoko. Tylko nie więź mnie już nigdy na siłę w swoim pokoju razem z Juantoreną. –powiedziałam całkiem poważnie.

-Jasne-uśmiechnął się.

-Leć na trening, bo się przeziębisz. W samych gaciach wybiegłeś.

-Jeśli obiecasz mi, że się jutro ze mną spotkasz pogadać.

-Ale tylko z tobą?

-No i może Elena jak będzie nachalna i nie będzie chciała mnie samego puścić.

-Byleby bez tego mutanta i jego ciężarówki. – powiedziałam .

-Dobra lecę. -

-Pa.

-Na razie.-odpowiedziałam i poszłam dalej.

Szybko wbiłam do mieszkania rozebrałam się zrobiłam sobie herbatę i zadzwoniłam do Mileny:

-Słucham Cię ?

- Mam sprawę.

-Domyślam się .- zaśmiała się dziewczyna.

-W Trydencie jestem i mam ochotę uchlać się w 3 dupy tak żeby nie pamiętać jak mam na imię i gdzie mieszkam.

-Ambitny plan. Chętnie pomogę. Zbiorę ekipę i zapraszam Cię do mnie, bo mam wolną chatę.

-Ok. to się ogarnę i zaraz u Cb będę.

Założyłam tylko rurki najobciślejsze chyba jakie tylko miałam a do tego też mega obcisłą bluzkę z dużym dekoltem oraz napisem „ never enough” po czym zostawiłam tacie klucz pod wycieraczką i ruszyłam w stronę mieszkania Mileny. Piliśmy chwilę razem z moją byłą klasą po czym poszliśmy do klubu.  Tam był już całkowity odlot.  Byłam pijana. Nie panowałam nad sobą kompletnie. Tańczyłam z jakimiś facetami. Nie zważałam uwagi na Milenę, która już chciała wracać i zaciągnąć mnie do domu, bo mówiłam, że się uchlałam. Ja tańczyłam dalej. Nagle wpadłam w ramiona Juantoreny.

-Chyba po tym alkoholu to mam jakieś dziwne schizy. Idę powiedzieć przyjaciółce, że wracam do domu- powiedziałam odkręcając się w stronę stolika przy którym siedziała Milena z dziewczynami. Nagle poczułam jak ktoś łapie mnie za nadgarstek po czym staje z nim w twarzą w twarz. Kubańczyk obejmuje mnie szczelnie ramionami i kołyszemy się w rytm muzyki po czym szepcze mi do ucha:

-Przykro mi. Chciałem być z tobą szczęśliwy. Nadal mi na tobie zależy ale jednak mama mnie jakoś wychowała i wiem, że rodzina jest najważniejsza ,a już za 4 miesiące na świat przyjdzie moja córeczka. Sama kiedyś powiedziałaś mi, że niektóre rzeczy nie są zależne od nas. Kieruje nimi głupi fart albo pech, przypadek albo przeznaczenie. Może los nam chciał dać znać, że nie jesteśmy sobie pisani?- powiedział patrząc mi w oczy.

-Wystarczyło napisać mi sms…- powiedziałam z zaszklonymi oczami.

-Nie wystarczyło. Chciałem, żebyś dowiedziała się tego ode mnie. Osobiście, bo nadal jesteś osobą na której mi zależy i która będzie częścią mnie.

-Tylko, że przez telefon jak udawałeś, że nic się nie dzieję to ja wtedy chyba jeszcze gorzej to przeżywałam i w dodatku… Nie powiedziałeś mi tego ty tylko mój ojciec.

-Bo…

-Nie tłumacz się. Zrobiłeś jak chciałeś. Wyszło jak miało wyjść. Wiec tylko, że już więcej się nie spotkamy. Nie zobaczysz mnie na mieście, na hali, na treningu, na meczu, w mieszkaniu mojego ojca i każdym innym miejscu na świecie. Zawsze będziesz częścią mnie. Zawsze będę Cię pamiętać ale…-z moich oczu poleciało kilka łez- Ja bym tak nie mogła widzieć Cię i udawać, że nic się nie dzieje. To by za bardzo bolało, bo Cię kocham Osmany.- powiedziałam już cała zapłakana.

-A…

-Żegnaj-powiedziałam odkręcając się i podchodząc zapłakana do stolika przy którym siedziała nasza paczka.

 Zgarnęłam tylko Mile i wyszliśmy. Wiecie co jest najgorsze? Że chciałam, żeby było jak w tych pierdolonych komediach romantycznych. Żeby on wybiegł za mną z tego klubu, ucałował w czoło i powiedział, że wszystko będzie dobrze, a razem  przezwyciężymy całe zło świata i już zawsze będziemy razem jak ta jebana królewna i popierdolony książę z bajki. Niestety. Tak się nie stało. Milena otworzyła drzwi od mieszkania mojego ojca, zasłoniła rolety, rzuciła za duży t-shirt do spania koło stolika położyła tabletkę aspiryny i butelkę wody po czym powiedziała, że jutro się odezwie i wyszła z mieszkania mojego ojca. Przebrałam się tylko i położyłam. Wierciłam się na łóżku ale nie mogłam wstać. Chciało mi się krzyczeć i płakać. Tego pierwszego nie mogłam zrobić z racji tego, że obudziłabym tatę i wszystkich sąsiadów. Wtuliłam się tylko w poduszkę i przepłakałam całą noc. Usnęłam po 6 rano.  Obudziłam się już o 10. Właściwie to obudził mnie dzwoniący telefon:

-Halo?-powiedziałam ledwo żywa.

-Będę po Ciebie za 20 minut. Szykuj się na spacer z najlepszym powiernikiem problemów w tym mieście- powiedział Kazyiski.

-Nie chcę mi się.

-Obiecałaś…-wykłócał się ze mną.

-Dobra. Wstaje.- powiedziałam rozłączając się.

Łyknęłam tylko tabletkę aspiryny, duszkiem wypiłam litr wody i w sumie nie odczuwałam kaca. Może bolała mnie głowa ale to raczej od płaczu . Tata siedział w kuchni czytając gazetę. Ja tylko się ubrałam, umyłam zęby, rozczesałam włosy i  inne rzecz tg typu po czym wyszłam przed blok. Momentalnie gdy do moich nozdrzy dotarło świeże powietrze zrobiło mi się niedobrze.  Lecz wytrzymałam to i podeszłam do Kazyiskiego.

-Wyglądasz okropnie- powiedział na wstępie.

-Wiem. Nie musisz mi tego mówić. – powiedziałam zachrypniętym głosem.

-Jak się czujesz? –zapytał się.

-Tak jak wyglądam.-powiedziałam.

-Uuuu…Czyli musi być z tobą bardzo źle.- ja nawet nie wysiliłam się na uśmiech.

Nie mogłam.

- Powiedz jak na to wszystko reagujesz?

-Wiesz. W piątek i sobotę było ciężko ale dla mnie Juantorena umarł. Już nie żyje. Nie ma go. To była tylko fatamorgana.  Tak to sobie tłumacze i jest lepiej. Znaczy lepiej to do mnie wszystko dochodzi.

-Czyli już wiem dla czego dzisiaj jesteś ubrana cała na czarno- zaśmiał się.

-Nie to akurat zbieg okoliczności- powiedziałam idąc przed siebie.

-Wiesz ostatnio czytałem, że ludzie dopasowują ubrania do swojego humoru.

-Bardzo możliwe.- stwierdziłam idąc dalej.

-Co teraz z tobą będzie?- zapytał się Kazyiski.

-Nie wiem. Wrócę do Polski. Do Gdańska do SMS’u potem znajdę jakiś klub i jako to będzie się toczyć.

-Wierzysz w to?

-Tak. Tylko jest mi potrzebny czas. Muszę się odbudować. Te pół roku było nie z tego świata. Najpierw kręciłam z…

-Mów. Słucham Cię.

-Ale to takie głupie, że aż wstyd.

-Dalej.

-No to najpierw jak przyjechałam do Polski to zaczęłam oczywiście kręcić z Winiarem, potem napatoczył się Kurek, który mnie zdradził więc pobiegłam do Juantoreny z, którym podczas mojego poprzedniego pobytu we Włoszech byłam szczęśliwa. Wyjechałam i zaczęło się psuć. Na sylwestrze przespałam się z najlepszym kumplem z, którym mieszkam razem w Gdańsku i jest mi jak brat, a raczej był, bo wszystko zaczęło się psuć. Od czasu gdy on mi wyznał miłość, a ja go odrzuciłam.

-A czemu go odrzuciłaś?-drążył temat.

-Bo myślałam, że on mnie kocha i na mnie czeka… No i tego. Tak wyszło.

-Głupia jesteś leć do tego chłopaka zanim będzie za późno…

-Co ty możesz wiedzieć? Ja teraz potrzebuję czasu. Samotności… Wolę go jako przyjaciela, a nie chłopaka przecież ja w swoim życiu zjebałam każdy związek. Ja chcę się z nim przyjaźnić, a to że go kocham, a on mnie to niczego nie zmienia.

-No jasne. Tylko się kochacie, a przecież…

-Nie rozumiesz, że potrzebuję spokoju, samotności. To wszystko dzieję się za szybko.

-Przynajmniej daj mu znać, że musi trochę poczekać, bo nie jesteś gotowa ale go kochasz, bo jak znam życie, a dobrze je znasz powiedziałaś tylko” Bądźmy przyjaciółmi jakby to co zdarzyło się tej nocy nie miało miejsca.” Prawda?

-Coś w tym guście.-burknęłam.

-Ania, Ania, Ania…Co ja z tobą mam? Pakuj się i wracaj już do tej Polski zanim będzie za późno. Rozumiesz?

-A jak się nie uda?

-Zawsze po tym roku w Sms’ie możesz wrócić tu.- na samą myśl o tym na mojej twarzy nastąpił grymas. –Chyba za bardzo nie chcesz tu wracać zgadłem?

-Dla mnie on umarł.-powiedziałam idąc dalej.

Po 30 minutach tego spaceru pożegnałam się z Osmanym i wróciłam do mieszkania. Spakowałam się po czym poszłam z ojcem do restauracji na obiad. Zjedliśmy razem posiłek, pogadaliśmy i znów wróciliśmy do mieszkania.   Tym razem wzięłam torbę i tata odwiózł mnie na lotnisko. Ok. 20 byłam w Gdańsku. Wchodziłam po schodach do mieszkania mojego i Grześka  po czym otworzyłam cicho drzwi  i usłyszałam rozmowę:

 -Zostałem MVP dla Ciebie.-powiedział Grzesiek.

-Tak wiem. Kocham Cię Grzesiu. Tęskniłam za tobą. –powiedziała jakaś dziewczyna, potem dochodziły już do mnie odgłosy pocałunków.

Doskonale znałam ten głos. Doskonale wiedziałam do kogo należy. Byłam wściekła.  Postanowiłam przerwać im tą niezręczną chwilę i krzyknęłam:

-Gregor! Już jestem!

-Yhym…- powiedział nie przerywając pocałunku.

-To ja idę do siebie- powiedziałam wściekła.

Szybko wpadłam do swojego pokoju. Rzuciłam torbę w róg pomieszczenia i następnie sama opadłam na łóżko. Chwile byłam na siebie wściekła ale potem?? Przeszło mi. Skoro chce z nią być niech będzie. Kurde! Nie! On z nią nie może być! Nie z nią! Z każdą inną tylko nie z nią! Przecież to suka, która leci tylko na kasę. 
*
Zgadujcie z kim jest Grześ! Nananana <3 Komentujcie;* Dziękuje również, że pękła na moim blogu jak dla mnie magiczna liczba,bo 20 tyś, a właściwie to 21<3 Dziękuje kocham was<3