Rozdział 24

-Tak, tak, tak pogadamy później. To ja lecę kocham Cię - powiedział lekceważąco

 Dał mi  całusa w policzek i wyszedł z mieszkania.

Ja tylko zamknęłam za nim drzwi i poszłam pod prysznic potem założyłam rurki i bluzę po czym moim twórczym zajęciem było oglądanie hiszpańskiej , argentyńskiej czy tam portugalskiej telenoweli pod tytułem "Otchłań namiętności." Tak mnie ten serial wciągnął, że nie zwracałam uwagi na dzwoniący telefon tylko oglądałam dalej. W końcu ktoś dobijał się do drzwi. Ruszyłam się sprzed telewizora i ujrzałam za wizjerem Osmanego. Otworzyłam drzwi mówiąc :

-Zabije Cię.

-Za co?

-Za chęć do życia.-powiedziałam- Jak ty śmiesz przerywać moją telenowele. CO? JA SIĘ CIEBIE PYTAM JAKIM PRAWEM NIE POZWALASZ MI SIĘ DOWIEDZIEĆ CZY DON PEDRO ZERWIE Z ELISĄ I ZACZNIE BYĆ Z VIOLETTĄ A POTEM BĘDĄ RAZEM SZCZĘŚLIWI NA ZAWSZE ?-zapytałam się go, a praktycznie to wydarłam się w drzwiach.

-Przyzwyczaj się w życiu happy endów nie ma bambino.

-A my? My też nie będziemy mieli happy endu?- zapytałam go z żalem i zawiedzeniem w głosie patrząc na niego z nutką nadziei.

-My to co innego. My jesteśmy wyjęci poza nawias i nie z tego świata. -powiedział patrząc na mnie i uśmiechając się, a ja nie mogłam się powstrzymać i się do niego przytuliłam mówiąc:

-Chyba Cię jeszcze nie zabije. Nie teraz.- powiedziałam i musnęłam jego usta.

-Zbieraj się.

-Ale ja muszę dokończyć popatrzyłam w stronę plazmy wiszącej na ścianie.

-Przecież doskonale wiesz jak to się skończy główny bohater zerwie z wiedźmą z, którą obecnie chodzi i będzie z tą dobrą główną bohaterką szczęśliwy.

-Jesteś podły-powiedziałam zakładając kurtkę i wychodząc z nim z mieszkania.

Poszliśmy do samochodu Juantoreny po czym pojechaliśmy w stronę jego mieszkania.

-Przygotowałem coś.

-Jesteś kochany ale mnie wkurwiasz. Chcę spędzić z tobą czas na zwykłych rzeczach. Masz się uspokoić ok? Czasem po prostu chciałabym z tobą posiedzieć przed TV pogadać i tak dalej.-powiedziałam patrząc się na niego.

-Dobrzeeee......... ale zaczniemy od jutra. Przykro mi.-uśmiechnął się do mnie i pocałował.

-Jesteś niereformowalny. Osmany.-powiedziałam.

-Yhym...Yhym. -powiedział łapiąc mnie za rękę i idąc w stronę swojego mieszkania.

Kubańczyk zdjął moją kurtkę i ją odwiesił potem zajął się moją i wskazał mi na drzwi od salonu. Weszłam i ujrzałam popcorn , dużo poduszek i płyty na, których znajdowały się filmy.

-Wiesz. Jak tak leżeliśmy w łóżku i myślałaś, że mam Cię w dupie i Cię nie słucham to jednak słuchałem Cię i powiedziałaś, że chciałabyś bym był normalny, ogarnięty i robił z tobą w miarę normalne rzeczy tak jak każda para, a nie ciągle pytał co byś chciała dostać i Cię uszczęśliwiać, bo zrozumiałem, że nie tędy droga i masz racje ale widzisz. Problem jest taki iż ja już wcześniej Ci coś kupiłem u teraz muszę Ci to dać.- usiadł obok mnie na kanapie.

-Kontynuuj. Dzisiaj wyjątkowo dobrze bredzisz.-powiedziałam.

On tylko pokazał mi złotą bransoletkę z napisem "Osmany" ;

-Wiesz, że ja Cię kocham i jak już wyjedziesz do tej Polski to nie chcę, żebyś o mnie zapomniała. Obiecaj mi, że jak wyjedziesz do Polski to będziesz w niej codziennie chodzić.- powiedział z powagą Osmany

-Obiecuje.-powiedziałam i przytuliłam się do niego.

-Mogę Ci ją zapiąć?-zapytał mnie.

-Tak - odpowiedziałam.

Po chwili już bransoletka była przypięta na mojej dłoni.

Potem przytuliliśmy się do siebie i z miską popcornu. Wieczór mijał nam na gadaniu i śmianiu się.

Wstałam rano. Juantoreny nigdzie nie było. Poszłam do kuchni i ujrzałam tam karteczkę "Piccolo. Jestem na treningu. Od tej pory masz pełen dostęp do mojego mieszkania. Ten pakiet kluczy jest specjalnie dla Ciebie. Ti amo. Osmany"

Awww.... Jak miło dał mi klucze. Ej! On mi daje wszystko, a ja mu nie daje tak naprawdę nic. Wzięłam prysznic i zebrałam się do mieszkania cały czas o tym myśląc. Przebrałam się w  dłuższy sweter w paski, rurki oraz moje ulubione conversy za kostkę koloru granatowego. Po czym od razu ruszyłam w stronę Jubilera. Kupiłam dwie bransoletki. Na jednej z nich był czarny rzemyk ze złotą  kłódką, a na drugiej ze złotym  kluczem.  Gdy wychodziłam od jubilera wpadłam na drugi genialny pomysł. Wybrałam się do marketu w, którym kupiłam produkty potrzebne do przygotowania ulubionego dania Osmany'ego canoletti. Po czym udałam się z moim magicznym pękiem kluczy i otworzyłam sobie drzwi. Zajęłam się potem gotowaniem.

Akurat przed wejściem Osmanego do mieszkania skończyłam:

-Widzę, że już ktoś ze swoich kluczy korzysta.

-Nooo...Mam dla Ciebie niespodziankę.-powiedziałam dając mu całusa na przywitanie.

-Pachnie mi to canoletti.

-A i owszem. Mam coś jeszcze dla Ciebie ale to później. Teraz siadaj do stołu. -wskazałam ręką na nakryty stół a sama poszłam do kuchni po canoletti. Siedzieliśmy, rozmawialiśmy i jedliśmy. W końcu postanowiłam przerwać Juantorenie:

- Że ciągle mnie czymś obdarowywałeś czułam się niezręcznie i, że miałam genialny plan to postanowiłam kupić nam... Znaczy jak nie chcesz to nie będziesz musiał tego nosić ale wieeesz....

-Aniu...Kontynuuj.

-Kupiłam nam bransoletki. Ja będę nosić kłódeczkę, a ty kluczyk.

-Słodkie -powiedział Osmany. - A czemu ja nie dostane kłódki tylko klucz?

-Bo ty jesteś kluczem do mojego serca, a ta kłódeczka to moje serducho.-wytłumaczyłam mu.

-Mądrze. Kocham Cię i oczywiście, że będą to nosić. Rozumiem, że to mój prezent na święta?

-Nie....Prezent na święta dostaje się z reguły no...mmm....no....nie wiem. W święta? -zapytałam śmiejąc się.

-Wiesz, że nie musiałaś?

-Ty też nie musiałeś. -powiedziałam całując go  usta.

-Kocham Cię.

-Ja Ciebie też.- odpowiedziałam.

Chciałam jeszcze pozmywać ale no Osmany nie chciał, a że dzisiaj wieczorem miałam z rodzicami jechać na te całe zakupy świąteczne .To byłam zmuszona już od niego wyjść. Doszłam do domu ledwo co zdjęłam buty,  a znów byłam zmuszona wracać. Nie żeby coś ale ledwo zdjęłam buty , a już musiałam je wkładać. Pojechaliśmy do galerii. Oczywiście szlajałam się za rodzicami. Pisałam z Gregorem i przytakiwałam im:

-Z kim piszesz?-zapytała mnie moja mama.

-Z Grzesiem.-odpowiedziałam.

-Fajny z niego chłopak. A jak tam żyje Bartuś?- zapytała moja mama, a ja tylko parsknęłam śmiechem.

-W tej chwili nie wiem ale na 90% się puszcza z jakąś szmatą.-powiedziałam całkiem obojętnie.

-Nie jesteście już razem?-zapytała mama.

-Nie.-odpowiedziałam i cały czas byłam zaabsorbowana pisaniem sms'ów

-To dobrze, bo już myślałam, że zdradzasz Bartka z Osmanym - powiedziała moja matka, a ja zdębiałam.

-Skąd to wiesz....?-zapytałam się.

-Mogłam się domyśleć po tych waszych ciągłych spotkaniach, twoich nocowaniach poza domem, a dowodem ostatecznym były te dwie bransoletki.-pokazała na moją rękę na, której spoczywała jedna złota bransoletka z napisem Osmany oraz druga na czarnym rzemyku ze złotymi dodatkami i złotą kłódeczką. - zaśmiała się mama.

- Tata wie? - zapytałam jej.

Jeszcze nie ale jak nie będziecie dyskretniejsi to i on wkrótce się skapnie, a potem w zespole były by jakieś niepotrzebne spięcia.

-Spoko. Pogadam z Osmany'm. - powiedziałam.

Potem jeszcze każdy wybrał sobie prezent. W tym roku wybór padł na IPad'a. Oczywiście białego. Mama chciała coś od Jubilera wybrała sobie chyba bransoletkę Pandory, a tata perfumy Chanel Egoiste Platinum po czym wróciliśmy do domu. Ja tylko wzięłam prysznic i poszłam spać. Obudził mnie rano tata:

-Chcesz iść ze mną na trening Ania?

-Nie.....Daj mi spać. Nie ma opcji.-powiedziałam i włożyłam głowę pod poduszkę po czym ponownie usnęłam.  Obudziłam się ok. 11. Właściwie to zostałam obudzona przez dzwoniący telefon:

-Halo?-zapytałam zachrypnięta.

-Ania? Nic Ci nie jest? Co masz taki dziwny głos?- nagle przejął się Kurek.

-Śpię. Zadzwoń za 3 godziny.-powiedziałam.

-Poczekaj! To coś ważnego!

-Śpię! Zadzwoń za 3 godziny ! Buraku! -wykrzyczałam po czym pierdolnęłam telefon pod łóżko ale nie mogłam już zasnąć więc wzięłam zimny prysznic i się ubrałam. Usiadłam na fotelu w salonie i wybrałam numer Kurka:

-Co ode mnie chciałeś? - zapytałam się go oschle

*
Rozdział krótki ale jest. Specjalnie na życzenie Annie! Teraz mam do was dwie prośby. 1 to każdy kto czyta mojego bloga niech zostawi po sobie chociaż malutki komentarz, bo mam wrażenie, że już nikt mnie nie czyta i coraz poważniej zastanawiam się nad zawieszeniem bloga. 2 razem z moją kochaną Annie robimy wspólny projekt i bardzo bym was prosiła abyście tu zajrzały KLIK. Czekam na wasze komentarze następny rozdział przewiduję w niedziele.  Wasza Zoo Zoolka ;D