Rozdział 79

O 19 wychodziłam już z lotniska z Dawidem. Cieszyłam się, że święta spędzę w Krakowie. Dojechaliśmy do domu. Przywitałam się z ciotką, wujkiem i dziadkami po czym podzieliliśmy się opłatkiem i usiedliśmy do kolacji.

Dużo gadaliśmy o Michale. Starszym bracie Dawida, który nie pojawił się na mojej osiemnastce, bo grał wtedy mecz w Kielcach razem ze swoim zespołem Vive. Nie widziałam go już z 3 lata ale byłam z niego dumna. Czasem nawet oglądałam jakieś jego mecze ale głównie to w reprezentacji.

-Michaś przyjedzie jutro. Jak fajnie, że rodzina w komplecie prawie będzie. Trochę szkoda, że Waldek i Gosia nie mogli przyjechać ale przynajmniej Michałek i Ania będą.-powiedział dziadek.

- Nie zapominaj, że Michałek przyjedzie z kolegą.

- To Michałek nie lubi już dziewczyn?-zapytał dziadek, a ja zaczęłam się krztusić kawałkiem pieroga.

- Lubi... Lubi dziadek tylko tego kolegi rodzice pojechali do jego brata do Hamburga, a on zaraz musiałby wracać i po prostu by mu się nie opłacało.

-Tak wgl to kto to jest?-zapytałam się.

- Krzysiek Lijewski.

-Co?!- zaczęłam krztusić się wodą.

- No Lijeś. Ten Lijewski co powiedziałaś, że kiedyś łysieje.

- Wiem, który to.

- No bo powiedziałaś, że to najprzystojniejszy polski szczypiornista pomimo tego, że ma zakola.- podśmiewywał się Dawid.

- No, bo jest przystojny.

-Widzisz i teraz możesz mu to powiedzieć osobiście.

- No na pewno... Piśniesz tylko słowo, a na facebooku napiszę co zrobiłeś z miśkiem Doroty w przedszkolu i czemu stał się mokry.- na samo wspomnienie każdy zaczął się śmiać.

- Dobra póki co pokój- powiedział, a my usłyszeliśmy jak drzwi od domu się otwierają.

- Oho... Mamy niezapowiedzianych gości.- powiedziała ciocia i wstała od stołu.

Wujek i babcia poszli za nią, a my siedzieliśmy z dziadkiem i Dawidem i naśmiewaliśmy się z jego przedszkolnych przygód, które przechodziły po woli do historii naszego rodu.

Nagle usłyszałam głos Michała:

- Gdzie jest ta mała...

- Michaś!- poszłam w stronę korytarza i się do niego przytuliłam.

- 3 i pół roku mendo nie mogłaś się wybrać do Krk. Tylko pod ścianą trzeba Cię postawić.

- A ty ile w Bełchatowie nie byłeś.? Co?

- Potem się rozliczymy.- powiedział i wypuścił mnie z objęć, a sam udał się do dziadka.

Ja za to podeszłam do jego kolegi i przywitałam się:

-Hej Ania jestem.

- Cześć, Krzysiek. - powiedział brunet podając mi rękę.

- Witamy w Krakowie.-uśmiechnęłam się.

- Chyba tobie też bym mógł to powiedzieć, bo z tego co słyszałem dawno nie wpadałaś w rodzinne strony.

- Zgadza się, ale teraz będę tu tyle, że przez  następne 5 lat będą mieli mnie dość.- zaśmiałam się.

- Chodźcie chłopcy do stołu. Dopóki wszystko gorące.

Ja się tylko odwróciłam i z powrotem poszłam do jadalni i zajęłam swoje miejsce. Obok mnie siedział dziadek, a z prawej strony Krzysiek.

Kolacja minęła nam spokojnie. Było mnóstwo śmiechu. Chłopacy z dziadkiem i wujkiem wypili parę kieliszków. Dziadek mnie nawet nakłaniał, żebym też z nimi wypiła ale ja nie miałam najmniejszej ochoty, bo od jakiegoś czasu wcale do alkoholu mnie nie ciągnęło i stałam się abstynentką. Po kolacji zwinęłam się z chłopakami do salonu i tam gadaliśmy:

-Jak tam w twojej Italii?

-  Żadnej mojej. Moja to Polska jest

. W Italii chyba dobrze... Chociaż czekam tyko, żeby napisać maturę i przenieść się do Polski. A tobie jak w Kielcach, Michałku??

- Dobrze. Fajne miasto. Godzina drogi od domu. Miło się gra. Chłopacy są świetni. Dziewczyny mogą być.

- E... Nic nadzwyczajnego z tymi dziewczynami- powiedział Lijewski.

- Bo ty oczekujesz nie wiadomo czego.- westchnął Michał.

- Ja po prostu czekam na tą wymarzoną.- westchnął Krzysiek.

-  To dobie poczekasz.-jęknęli na raz Dawid i Michał.

- Ale wy jesteście podli w stosunku do niego! Biedaczek. Że ty też wytrzymujesz z moim kochanym braciszkiem ciotecznym.

- Oj cicho, Anka.

- Nie ty bądź cicho. To, że ty nie wierzysz w to, że prędzej czy później spotykamy dla siebie drugą idealną połówkę to twoja sprawa Michał. Ja na przykład w to wierzę i, że Krzysiek też woli poszukać tej swojej wymarzonej i poczekać dłużej niż być w nieszczęśliwym związku. To jego sprawa, a ty nie naśmiewaj się z jego punktu widzenia, bo każdy ma prawo do własnego zdania.

- Wyrobiłaś się w tej Italii.

- Życie mnie wyrobiło.- powiedziałam.

- A wiecie co... Czekajcie sobie razem na te drugie wymarzone połówki. Powodzenia.

- A właśnie będziemy sobie czekać.

- Pamiętajcie, że czekanie wam nie służy. Tobie już Krzysiu tym bardziej, bo Anka to młoda jeszcze.

- Prawda Krzysiu... Czas działa na nie twoją korzyść. Łysiec zaczynasz.- zaśmiał się Dawid.

- Zamknij się.- warknął Krzysiek.

- Ale patrz. Na przykład taka Ania zauważyła już rok temu, że łysiejesz ale i tak jesteś najprzystojniejszym polskim szczypiornistą.

- Eeej! To chwyt poniżej pasa. Ja to dawno już powiedziałam...

- No teraz to się usprawiedliwiaj.-powiedział Dawid.

- Teraz przygotuj się, że wszyscy twoi znajomi dowiedzą się co się stało z pluszakiem Doroty.-powiedziałam pisząc o tym post na facebooku.

- O nie!- rzucili się na mnie moi kuzyni, a Lijek próbował ich odciągnąć.

Dawid wyrwał mi telefon. Lijek go przechwycił i mi go podał, a ja ledwo wystukałam 3 słowa, a Michał wyrwał mi mojego BlackBerry. Usunął post i zaczął przeglądać moje sms'y.

- Rozumiesz coś?- zakpiłam z niego.

- Nie.-odpowiedział zamyślony.- Ale widzę z kim piszesz. Strasznie dużo piszesz z jakimś Osmanym. Nowa miłość?

- Z nim. A w życiu.- wygięłam usta w dziwnym grymasie.

- To po co z nim piszesz?

- Byłam jego opiekunką jak leżał w szpitalu po wypadku.

- O... A tu mam coś po polsku. O mam smsy jak pisałaś z Aśką. Zacytuje was. Bo ciekawa ta rozmowa.

-Nie Michał. To moja prywatna rozmowa. Zostaw... to między mną, a nią. Ta rozmowa nie może ujrzeć światła dziennego. Nie możecie...-próbowałam mu wyrwać telefon.

- Asia: Mnie i tamtego dzieli tylko 11 lat i 43 cm wzrostu. Rzeczywiście mało.

Ty: No to mnie i tego drugiego dzieli tylko 16 lat i 28 cm wzrostu. Kuźwa.... Drama. Jakby mu pierwszy numerek wyszedł to mogłabym być jego córką. Rozpacz. Za to mnie i mojej największą platoniczna miłość dzieli tylko 7 lat i 14 cm! Taak!

- Dobra starczy już.- powiedział Krzysiek wyrywając mój telefon z rąk szczypiornisty i oddając go mi.

- Dziękuje. Niestety Ci dwaj nie wiedzą co to prywatna rozmowa.

Nagle do pokoju wpadła ciocia:

- My idziemy na Pastorałkę. Wrócimy po. Aniu zaopiekuj się nimi bo oni w tym stanie nie pójdą, a ty pewnie też jesteś zmęczona po podróży.

- Ciociu... To są dwaj dorośli mężczyźni i... Dawid. Oni nie potrzebują opieki.- powiedziałam.

- Eeej.- wydarł się Dawid.

- Nie spalcie domu. Pa- powiedziała ciocia i juz jej nie było.

Tak jak wujka i dziadków.

-Dobra chłopcy. Idę się ogarnąć i spać.

- Jest po 22.

- Ale jestem zmęczona lotem.-powiedziałam i wzięłam swoją bluzę.- Narka- rzuciłam wychodząc.

Poszłam do gościnnego, podłączyłam telefon do ładowania i zdecydowałam się zająć łóżko koło okna, bo była możliwość zajęcia łóżka przy ścianie.

Potem poszłam do łazienki i jak to ja ciapa zapomniałam pidżam. Owinięta w ręcznik, który umówmy się dużo nie zasłaniał poszłam do swojego pokoju. Tam na moim łóżku leżał Lijewski, który bawił się moim telefonem. Nagle oderwał wzrok od ekranu telefonu i powiedział szczerząc się:

-Cześć współlokatorko.

-Em...Cześć. Co ty tu robisz?

- Będę spać.

-Ale jak...

-No normalnie. To jest pokój gościnny. Są dwa łóżka. Więc chyba normalnie, bo ja też jestem gościem w tym domu jak ty.

-A....Sorry. Lekko rozjebałam się w akcji. Faktów nie skojarzyłam i ogółem...Ten...To moje łóżko...

-Nie jest podpisane.-wzruszył ramionami.

-Ale tu była moja torba i telefon i przygotowane pidżamy.

-Mówisz o rzeczach, które leżą na łóżku pod ścianą?-zapytał się pokazując na nie palcem.

-Ale....Przestawiłeś je.

-Ja skądże.-powiedział śmiejąc się, a ja zbluzgałam go w myślach. Chwyciłam swoje pidżamy i ruszyłam z powrotem do łazienki, bo przecież nie będę stała nadal przed nim jak debilka w samym ręczniku.

Gdy już się przebrałam wróciłam do pokoju. Tam już Lijewski leżał w samych bokserkach:

-Skończyłaś?

-Ta.

-To dobrze. Teraz moja kolej.-powiedział i wszedł do łazienki.

Nie miałabym nic do niego i o jacie. Przecież w normalnych okolicznościach to ja bym skakała z radości, że rozmawiam z takim Lijewskim ale zabrał mi łóżko na, którym zawsze śpię. Nie wiem czemu ale w tym domu jeżeli nie mam łóżka od okna nie potrafię zasnąć. Po jakimś czasie z łazienki w samym ręczniku opasanym przewieszonym wokół bioder wyszedł Lijewski. Wziął ze swojej walizki jakąś rzecz zgaduję, że bokserki i z powrotem wrócił do łazienki.

-Śpisz?-zapytał się.

-Nie.-odpowiedziałam, a ten położył się do łóżka i zgasił światło.

Ja, że miałam drugi włącznik światła koło łóżka od razu je zapaliłam.

On je zgasił, ja zapaliłam, on je zgasił, a ja znów włączyłam i tak jeszcze 6 razy.

-Dobrze ty się czujesz?-zapytał ziewając Krzysiek.

-Bardzo.

-To czemu ty to ciągle zapalasz?

-Bo śpię zawsze przy zapalonej lampce.

-A ja śpię zawsze przy zgaszonym świetle.-powiedział gasząc je.

-No to masz problem.-zapaliłam je.

-Nie ty masz problem, bo ono będzie zgaszone.-powiedział.

-Nie byłabym tego taka pewna.-zapaliłam je.

-Dziewczyno...Na czym polega twój problem? -wstał z łóżka.

-Na tym, że zająłeś moje łóżko i teraz gasisz mi światło.-powiedziałam przekręcając się na plecy i patrząc na niego.

-Czy przeszkadza Ci to aż tak bardzo, że utrudniasz tym tak bardzo moje życie i nie pozwalasz mojemu organizmowi się zregenerować?

-Hmmm...Pomyślmy.. Tak.-odpowiedziałam.

-Wyjaśnisz mi dlaczego?-zapytał się.

-Nie.-odpowiedziałam i przekręciłam się do ściany.

-Ee...Czemu?-zapytał się już całkiem zbity z tropu.

-Bo nie mam ochoty rozkładać komuś takiemu jak ty co i jak to się stało, że bez tej cholernej lampki i łóżka przy oknie nie zasnę.

-Dobra....W takim razie będzie zgaszone.-położył się i zgasił lampkę.

Ja ją zapaliłam, on zgasił i tak dopóki lampka się nie przepaliła.

-Mówiłem, że będziemy spać przy zgaszonej?

-Kurwa...Teraz to nie dziwię się, że jeszcze nikogo nie masz.-powiedziałam sama do siebie coś pod nosem.

-Mówiłaś coś?-zapytał się.

-Nieee...Nic. No coś ty.

Około 1 ja i Krzysiek przewracaliśmy się w łóżkach było kompletnie ciemno, a ja się jeszcze bałam.  Ten zapytał się mnie tylko:

-Śpisz?

-Nie.

-Czemu?

-Bo nie zasnę.

-Dlaczego?-dopytywał się.

-No bo nie zasnę w tym łóżku za żadne skarby.

-Czemu?

-No bo się boję...-powiedziałam.

-Czego?-zapytał się.

-No...Nie powiem Ci.

-No powiedz.

-Nie, bo będziesz się śmiał.-powiedziałam.

-Obiecuję, że nie będę.

-Ale będziesz.

-No nie będę. Dawaj.-powiedział.

-Będziesz.

-Nie będę.-uśmiechnął się.

-Duchów się boję.-powiedziałam cicho, a ten ryknął śmiechem i spadł z łóżka.-Wiedziałam, że tak będzie.

-Nie no poczekaj. Czego się boisz?

-Duchów.

-Boisz się duchów?

-Tak...-przełknęłam głośno ślinę, a ten znów rzucił się na podłogę i zaczął się śmiać nawet nie przejmując się tym, że wszyscy śpią.

-Idę spać do, Miśka.-powiedziałam owijając się kołdrą i gdy otwierałam drzwi usłyszałam:

-Uważaj, bo jakiś duch Cię porwie.-przełknęłam głośno ślinę, zamknęłam drzwi i z powrotem usiadłam na łóżku.

-Dziękuję...Teraz to na 100% zasnę.-jęknęłam, a ten znów się śmiał.

-Powiedz mi...-powiedział po jakiś 3 minutach gdy znów leżał na swoim łóżku i trochę się uspokoił.-Jak można bać się duchów?

-Normalnie. Jestem tylko kobietą. Boję się też ciemności, burzy i przybywać z nieznajomym mężczyzną w zamkniętym pomieszczeniu, bez drogi ucieczki.

-Mogę Ci jakoś ulżyć?-zapytał się.

-Ty mi?? Nie sorry. Wiem jaką masz ksywę wśród kolegów z zespołu...

-Eee....Oceniasz mnie przez pryzmat tego co o mnie mówią. To bardzo nie miło z twojej strony. Zresztą mówiąc ulżyć nie miałem na myśli tego, a ty od razu..

-Możliwe, ale życie mnie nauczyło, żeby nie ufać kolesiom, którzy mają ksywę męski narząd rozrodczy.

-No ale przecież ty mnie nie znasz i nie wiesz jaki jestem.

-No właśnie.

-No to czemu jesteś taka...

-Jestem taka oziębła w stosunku do Ciebie??

-Tak. Mniej więcej.

-Wiesz ja nic do Ciebie nie mam. W zasadzie to ja lubię patrzeć jak grasz...Ale po tym jak zająłeś moje łózko i naśmiewałeś się z mojego lęku. Potem te wkurwiające pytanie o ulżenie i od razu chciałbyś wiedzieć co się stało, że jestem oziębła, i jak bardzo krzywdzili mnie chłopacy od...... Kurwa.-powiedziałam,

On znowu zaczął się śmiać.

-Nie śmiej się.-powiedziałam poważnie. -Wkurzasz mnie jak się śmiejesz.

-Przepraszam ale....Jesteś śmieszna.-powiedział, a  ja odwróciłam się tylko do ściany i powiedziałam cicho pod nosem "Buc."

Ten coś gadał pod nosem, ale go nie słuchałam.

Nagle zobaczyłam, że za oknem coś się błysnęło.

- Ej... Czy ja mam takie wrażenie czy się błysnęło?

- Błysnęło się. Potwierdzam info.

- Ale...ale jak. Przecież jest grudzień, zima. Przecież w zimę do cholery nie ma burzy.

- Jest. Czasem.

- Ale...- zawyłam i schowałam się cała pod kołdrę.- To najgorsza noc w moim życiu.

- Chodź. -Wstał z łóżka.

- Co? Gdzie?-zapytałam.

-No wymienimy się... łóżkami.

- Teraz to sobie leż w tym cholernym łóżku, ze zgaszonym światłem i się pierdol.-powiedziałam wyraźnie zła, a gdy usłyszałam grzmot, aż podskoczyłam ze strachu.

- Tylko z tobą.-powiedział i położył się w moim łóżku obejmując mnie.

- Ale co ty...- zaczęłam się z nim szarpać.

- Leż spokojnie. Wyluzuj. Nie bój się ze mną nic Ci się nie stanie.

- Ale...

-Cicho. Spróbuj spać.-powiedział i objął mnie jeszcze mocniej w pasie po czym usnął.

Tak jak gdyby nigdy nic. Ja jeszcze przeczekałam całą burze, potem odsunęłam się jak to możliwie najdalej na łóżku od Krzyśka, bo czułam się niezręcznie i od tego zerwania z Grześkiem miałam ze sobą jakiś problem i jedynym mężczyzną, którego do siebie dopuszczałam był Valerio, ale jego nie traktowałam jak mężczyznę, który może mnie skrzywdzić u nas zasady były określone prosto. A czego ja mogę się spodziewać, po

Krzyśku. Ja go nie znam, a teraz sobie razem leżymy w moim łóżku i śpi naruszając moją przestrzeń osobistą.

*

No to wiecie już kto się. Pojawił. Krzysiek. Jak myślicie? Namiesza w życiu bohaterki? Będzie grał jakąś ważniejszą rolę i jak obstawiacie, że to opowiadanie się skończy?