Rozdział 76

 Obudziłam się rano przed wszystkimi. Poszłam do łazienki i umyłam się po czym zrobiłam sobie kanapki z szynką i pomidorem, zaparzyłam herbaty. Siedziałam przy stole gdy do kuchni weszła moja mama. Pogłaskała mnie po jeszcze trochę wilgotnych włosach i zaczęła mówić:

- Fajnie, że Ci przeszło. Nie chcę stracić córki ojciec przesadził ale my wcale nie znamy tego kolegi.

 - Ja go znam ... Zastępuje mi was gdy nie macie czasu ze mną na głupią rozmowę albo gdy jesteście zaaferowani swoją pracą ale nie martw się przecież będziesz miała drugą córkę. Może ją wychowasz lepiej i nie będzie taka rozkapryszona jak ja?- pogłaskałam jej brzuch i zapytałam się ze łzami w oczach odchodząc i nie reagując na jej wołania. Znów zamknęłam się w pokoju. Znów poleciały mi łzy. Kto by przypuszczał, że przez tą całą sytuację stracę tyle łez i dowiem się prawdy o sobie od ojca. Wyjęłam z pod poduszki telefon zadzwoniłam do Valerio. Nie odbierał szybko przeliczyłam różnice czasu między z Italią a Rosją i właśnie teraz ma trening. Nagrałam się tylko na pocztę i poprosiłam, żeby oddzwonił do mnie jak da tylko rade. Dom powoli budził się do życia. Słychać było kuśtykającego Osmanego. Ojca, który właśnie przyszedł na trening. Ten cały odgłos kuśtykania był coraz głośniejszy. W końcu było słychać pukanie do drzwi:

- Aniu...Otwórz pogadajmy.

- Odpierdolcie się wy wszyscy ode mnie.

- Przepraszam ale chyba nie zasłużyłem na te słowa. Co ja Ci takiego zrobiłem?

- Nie zasłużyłeś? Zasłużyłeś na wiele gorsze słowa z moich ust. Powinnam się do Ciebie nie odzywać. Zawsze pojawiasz się gdy zaczynam wychodzić na prosto i znikasz gdy Cię tak cholernie potrzebuje... Tak było wczoraj, wtedy kiedy wybrałeś Zadik, kiedy zabawiałeś się ze mną na boku gdy miałeś narzeczoną, gdy oświadczyłeś mi że z nami koniec, bo będziesz mieć dziecko ze swoją byłą.... Zawsze gdy miałeś problem wykorzystywałeś mnie. Głupią, zakochaną, małą dziewczynkę, która była w tobie zakochana i zrobi dla Ciebie wszystko. Tylko, że teraz tej dziewczyny nie ma, nie ma już tej miłości, którą do Ciebie czułam ... Nie ma nic, bo wszystko między nami zabiłeś w dniu w, którym wybrałeś ją. Nawet tą jebaną przyjaźń zabiłeś.- powiedziałam płacząc coraz głośniej- I co Osmany? Nie zasłużyłeś? Dam Ci tylko jedną radę. Następnym razem nie dawaj dziewczynie żadnych nadziei. Mów jak jest, bo jak trafisz na taką dziewczynę jak ja to możesz zabić w niej wszystkie uczucia i zdolność empatii.

- Wpuścisz mnie?

- Nie mam ochoty.

- Wyjaśnijmy to sobie.

- Ja już wszystko rozumiem.

-Raczej nie…  Wpuść. Już dawno powinniśmy porozmawiać.

Wstałam z łóżka i otworzyłam mu drzwi i z powrotem wróciłam na łóżko. On usiadł na krześle opierając swoje kule o moje wielkie biurko.

-Zaczęliśmy źle. Znaczy zaczęliśmy to w złym czasie. Nie powinienem wtedy w ogóle Cię wtedy dotykać. Nie powinniśmy być razem, źle się stało, że potem zaczęliśmy ze sobą spać, że Cię zwodziłem i nie myślałem o innych, a o sobie. Tylko i wyłącznie o sobie. Pozwoliłem Ci wyjechać do Polski na rok i to był błąd.  Nie powinienem pozwolić, żebyś wyjechała.

-Wtedy się tym nie przejąłeś.

-Przejąłem, ale pozwoliłem Ci wyjechać, bo wiedziałem, że masz swoje życie, że sprawa z tobą mnie przerasta. Miałem narzeczoną ty wydawałaś mi się wtedy tylko czymś w rodzaju…

-Przygody. –powiedziałam cicho.

-Nie, bardziej dziewczyny z którą i tak mi nie wyjdzie, bo jest dla mnie za młoda. Dzieli nas w końcu prawie osiem lat.  Dopiero jak wyjechałaś zrozumiałem pewne rzeczy, że nie warto być w związku z kimś kogo się nie kocha, że to właśnie do Ciebie coś czuję i, że to z tobą chcę być. Jak przyjechałaś wszystko zaczęło się układać.

-Gdyby nie…

-Wiem gdyby nie moja była nie wjechała do mnie z tekstem „Osmany wiem, że między nami nic nie ma i mnie nie kochasz, ale ja jestem w ciąży. Z tobą. Chciałabym zbudować temu dziecku normalny dom. Spróbujmy ze względu na nie.”-udawał jej piskliwy głos, a ja się uśmiechnęłam na samo wspomnienie tego jak ona mówiła.-Teraz wiem, że dobrze się stało, że ona wtedy się pojawiła w naszym życiu. Teraz jesteśmy bogatsi o jakieś doświadczenia.

-Darujmy sobie ją. Przejdźmy do części z Zadik, bo ta interesuje mnie najbardziej.

-Tu byłem po prostu głupim, niedojrzałym, egoistą. Nie mam wytłumaczenia na to co się zdarzyło. Po prostu wtedy zachowałem się jak imbecyl. Nie mam żadnego wytłumaczenia, bo dałem się omotać pustej dziewczynie, która była tylko chwilowym zafascynowaniem. Gdy ty dojrzałaś ja chociaż jestem dużo starszy nadal zachowywałem się jak rozkapryszony dzieciak. Dopiero po wypadku gdy każdy oprócz naszych przyjaciół twoich rodziców i mojej rodziny mnie opuścili. Dopiero wtedy zrozumiałem, że to ty jesteś dla mnie najważniejsza i tylko Ciebie kocham…

-Teraz Ci się tak zdaję, a za dwa lata powiesz mi, że coś Ci się ubzdurało i wtedy byłeś po prostu wdzięczny za to, że pomagałam Ci po wypadku.

-Nie masz już do mnie zaufania?

-W pewnej sferze? Nie. Widzisz ufam Ci na tyle, że dałabym Ci się przeprowadzić przez pustynie, ale nie ufam Ci na tyle, że nie wiem kiedy mówisz prawdę o swoich uczuciach i co czujesz. 

-Rozumiem. Nic z tego nie będzie??

-Na razie. Nie…Nie wiem czy w ogóle coś z tego będzie. Nie chcę cierpieć. Po raz……Kolejny. Mam teraz maturę, a nie chcę się rozpraszać muszę ją dobrze napisać i wrócić do Polski na studia.

-Dobra. Powiedziałaś mi, że nie mam na co liczyć z twojej strony. Może chociaż będziemy przyjaciółmi?-spojrzał w moje oczy, a ja wbiłam wzrok w ziemię.

-Nie.-powiedziałam cicho i pokręciłam głową.

- Co?

-Przyjaźń jest chyba nie możliwa po tym jak ludzie ze sobą byli. Wiemy o sobie za dużo. Możemy się skrzywdzić i znów pójdzie coś nie tak, a stracenie kontaktu z robą przez jakąś głupotę byłaby jeszcze chyba jeszcze gorszą tragedią niż nasza kolejna nieudana próba.

-To nie chcesz mnie już znać?

-Chcę. Jasne, że chcę. Chcę żebyś zawsze był  koło mnie ale nie wiem czy jako przyjaciel po tym wszystkim. Może na razie spróbujmy jako znajomi? Zwyczajni koledzy. Kumple?-zapytałam.

-Jeśli Ci to pasuję to jasne.-powiedział podnosząc Pizdusia, który ocierał się o jego nogę i kładąc na swoim kolanie. –Bardzo chcesz wyjechać do tej Rosji?

- Chciałabym znowu spotkać się z Valerio.

-Ania…Czy ty czasem się nie zakochałaś?

-Nie…Takie oziębłe kłody jak ja się nie zakochują.

-A dlaczego ty sądzisz, że jesteś oziębłą kłodą i niby czemu ty się nie zakochujesz?

-Teraz Ci nie mogę tego powiedzieć.

-Dobra… Jak chcesz to pogadam z twoim ojcem. Wytłumaczę mu wszystko i powiem, żeby przemyślał propozycję byś pojechała do Rosji.

-Nie…Wiesz. Nie chcę się z nim kłócić. Mam już dość. Dopóki on mnie nie przeprosi nie ma szans, żebyśmy nawet normalnie porozmawiali, a w sumie pogadam z mamą na spokojnie to sama mi pozwoli.

-Ania błagam Cię tylko uważaj. On jest starszy. Może Cię wykorzystać nie daj się wplątać w żaden głupi układ.

- Uwierz mi, że to nie on mnie wykorzystuje, a ja jego.

-On jest starszy, Anka.

-Ty też.

-No właśnie i patrz. Ja Cię wykorzystałem  żałuje, że w taki sposób przekonałem się, że Cię kocham, ale jednak.

-Dobrze Osmany. Będę ostrożna ale uwierz. To ja jego wykorzystuje.

-Niby w jakich sprawach?-zapytał dziwnie na mnie patrząc.

-To już moja i Valerio tajemnica.-powiedziałam i puściłam mu oczko.

Nagle usłyszałam jak drzwi od mieszkania się otwierają . Co oznaczało, że z zakupów wróciła moja mama.

-Wiesz została mi jeszcze jedna rzecz. Muszę przeprosić mamę za to w kuchni.

-Jasne. Leć. Ja tu poczekam. Potem jeszcze pogadamy.-powiedział, a ja poszłam do kuchni.

Mama rozpakowywała zakupy, a ja stanęłam koło lodówki i zaczęłam:

-Głupio się zachowałam. Nie powinnam tak wobec Ciebie postąpić i powiedzieć. Przepraszam.

-Musisz bardziej zważać na słowa. To nie przelewki . Nie umiem się na Ciebie gniewać, bo jestem twoją córką i Cię kocham. Fakt z ojcem za dużo czasu nie poświęcamy Ci i temu co czujesz, ale przecież wiele razy Ci powtarzaliśmy, że możesz nam powiedzieć wszystko.

-Tak wiem. Przepraszam. Nie będę.-powiedziałam, a potem  przytuliłam ją.

-Wybaczone. Teraz możesz wrócić rozmawiać z Osmanym.

Gdy już wchodziłam do pokoju zaczął dzwonić mój telefon. Usiadłam na łóżko i odebrałam:

-Halo.

-Cześć, młoda. W domu jesteś?

-Jestem. A co?

-To wyjdź na dwór.

-Po co mam wychodzić na dwór? Żeby zmarznąć?

-No wyjdź. Niespodziankę mam.-powiedział Włoch, a ty się rozłączyłaś.

Powiedziałaś Osmanemu, że Valerio coś bredzi i musisz na chwilę wyjść na dwór po czym zakładasz tylko buty i wychodzisz w samej bluzie i jeansach. 

* 

Chora i cierpiąca .. Poprosiłyście o kilka rozdziałów więc was wysłucham i przedłuże to opowiadanie. Nie wiem kiedy kolejny, bo ten rok zaczął się dla mnie pechowo i teraz najważniejsze jest moje zdrowie.