Rozdział 77

Miałam ochotę zamordować rozgrywającego za ten durny pomysł mojego wyjścia na dwór. Dla mnie to był po prostu debilizm wychodzenie na zewnątrz. Po co? Valerio jest w Rosji, a ja we Włoszech. Wyszłam przed blok i od razu zasunęłam bluzę, bo było mi bardzo zimno bez kurtki.
Potem podniosłam głowę i zobaczyłam stojącego przy swoim aucie Vermiglio :
- Cześć, mała.
- Valerio? A co ty tu robisz?
- Stoję, oddycham, patrzę na Ciebie.
- Ale...ale....Ale jak? Ty w Rosji miałeś być. Miałem ale plany mi się pozmieniały. Dostaliśmy wolne od klubu na święta, aż całe 5 dni więc zawinąłem się tu porannym samolotem.
- Czemu nic mi nie mówiłeś?
- Niespodzianka? Taadam.- powiedział i mnie przytulił, a potem pocałował w usta.
-Nie tu...
- To chodź do samochodu. Zabiorę Cię gdzieś.
- Powiedziałam, że wychodzę na chwilę i jestem w samej bluzie.
- To leć się przebrać i poinformować, że wrócisz późnym wieczorem.
- Dobra.-odpowiedziałam i wpadłam do mieszkania.
Tam tylko ubrałam kurtkę i powiedziałam mamie, że idę na miasto z kolegą i wróce późnym wieczorem, a Osmanemu obiecałam, że jutro zjemy kolacje, pogadamy i spędze cały dzień tylko z nim. Po tych czynnościach wróciłam z powrotem do samochodu rozgrywającego:
- Wreszcie jesteś z powrotem.- powiedział i wbił się w twoje usta gdy ledwo zamknęłam drzwi.
-Valerio. Miałeś mnie gdzieś zabrać, a nie ślinić się ze mną w twoim samochodzie.
- Już jedziemy chciałem się z tobą przywitać, ale widzę, że nawet nie mogę.
- Możesz. Jasne, że możesz, ale ledwo weszłam, a ty mnie przyciskasz do szyby i ślinisz.
- Przepraszam, że stęskniłem się za twoją bliskością i pocałunkami.-spojrzał na mnie.- Już jedziemy jeśli Cię to bardziej uspokoi.
- Przepraszam. Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Też za tobą tęskniłam jak byłeś w Rosji.- powiedziałam.
- Teraz jadę więc zachowaj te info na później.
-Nie bądź taki...
-Jaki?-zapytał nie odrywając wzroku od drogi.
-Kurewsko nieczuły.
-Ja jestem nieczuły?? To ty przed chwilą powiedziałaś, że mam powstrzymać moją ślinę.- powiedział rozgrywający z głosem pełnym pretensji
-Przepraszam to źle zabrzmiało. Wcale tak nie myślałam.
- Spoko. Wiem, że tego nie przemyślałaś.
- Gdzie jedziemy?-zapytałam się jego.
-Na zakupy?
-Zakupy?-upewniłam się.
-Tak. Przyjechałem dziś z Rosji nie mam prezentu dla synka, rodziców. Dla Ciebie już mam wypatrzony tylko muszę kupić.
-Nie chcę prezentu żadnego. Najfajniejszym prezentem jest to, że przyjechałeś.
-Mów mi jeszcze.-powiedział wjeżdżając na podziemny parking,a radio w, której leciały wiadomości zaczęło trzeszczeć.
- Ja też jeszcze nie mam prezentu w sumie dla jednej osoby.-powiedziałam.
-Jakiej?
-Dla Ciebie.
-Nie chcę od Ciebie żadnego prezentu.-powiedział.
-To tak jak ja od Ciebie. Tylko, że ty mnie i tak nie słuchasz i tak mi go dasz więc ja też Ci jakiś dam i się ze mną nie kłóć.
-Dobrze.-odpowiedział i udaliśmy się w kierunku wejścia.
Byliśmy w sklepie z zabawkami gdy nagle odwróciłam się razem z Valerio, bo usłyszeliśmy, że woła go jakaś kobieta. Zobaczyłam moją wychowawczyni:
-Cześć Valerio. Przyjechałeś już na święta ?? To dobrze, bo mały się za tobą stęsknił. A co ty tu robisz z Anią??
- Przyjechałem z nią na zakupy.... A wy skąd się znacie?
-Jestem wychowawczynią Ani, a wy skąd się znacie?-zapytała go.
-Ania jest dziewczyną Osmanego i przyjechaliśmy razem na zakupy, bo ja nie miałem prezentu dla małego i poprosiłem ją o pomoc. A Osmany był taki miły i mi ją odstąpił na jeden wieczór.-powiedział Valerio, a ja otworzyłam usta ze zdziwienia i patrzyłam jakie głupstwa mówi.
-O to miło. Nie wiedziałam, że z kimś jesteś Aniu. Dobrze ja już lecę, bo Pablo na mnie czeka. Pamiętaj Valerio, że nasz syn na ciebie niecierpliwie oczekuje.
-Pamiętam wpadnę dziś wieczorem.-powiedział, a moja wychowawczyni odeszła.
Ja nadal patrzyłam się na niego jak na idiotę.
-To moja była żona. Nie mogłem chyba jej powiedzieć, że czasem spotykamy się w łóżku.
-Jasne. Lepiej było na ściemniać, że jestem z Juantoreną.
-To co miałem powiedzieć. Może mnie olśnisz?
-Że jestem twoją koleżanką, że nie wiem jestem córką twojego kolegi. Cokolwiek ale nie to?!
-Czemu?!
-Bo ja nie lubię być z nim łączona.
-O jezu. On i tak nie dowie się o tym incydencie.
-Obyś miał rację, bo wykręcę Ci jaja.
-Ania........Widać, że go kochasz.
-Co ty możesz wiedzieć.
-Wiem, bo Cię znam i jesteś dla mnie jak siostra.
-Siostra z, którą chodzisz do wyra. Kazirodztwo ??
-Masz rację. Kazirodztwo i nie chciałbym tego dłużej ciągnąć. Zrozumiałem coś. Jesteś wspaniałą dziewczyną nie możesz się tak marnować. Ze mną.
-Nie ma...
-Nie przerywaj mi. Widzę, że go kochasz. Nie jestem ślepy. To, że jesteś głupia, bo nie chcesz mu wybaczyć i to, że się boisz jest całkiem do zrozumienia. Ale nie popełniaj największego błędu w swoim życiu. Ja nie mogę zaproponować Ci nic prócz przyjaźni, bo nic więcej nie mogę Ci zaoferować sobą. Ja nic do Ciebie nie czuję. Ty do mnie też nie. A Osmany Cię kocha zresztą ty jego też.
-To nie jest takie łatwe.
-Jest. Tylko musisz chcieć.
-Nie wiem co mam Ci powiedzieć.
-Że obiecasz, że z nim pogadasz,a my będziemy przyjaciółmi
-Przyjaciółmi? Raczej teraz nie. Kto wie. Później może tak. Na razie może kumple co?-zapytałam się,
-Jasne ale pogadasz z nim.
-Dobrze.-powiedziałam.
Po całych zakupach Valerio odwiózł mnie pod blok i zapytał :
-Pogadasz z nim dzisiaj.?
-Dziś?? Chyba jestem trochę niegotowa.
-Nigdy nie będziesz na to gotowa.
-Jutro.
-Słowo?
-Tak jutro z nim pogadam na poważnie.
-To powodzenia mała.
-Dzięki.-pocałowałam go w policzek i wyszłam z jego samochodu po czym pomachałam mu i wpadłam do mieszkania.
*
BORZE! JAKIE TO GUNWO. Przepraszam za to powyżej ale nie mam weny i ewidentnie życie mi się pierdoli. Pozdrawiam.