Wróciłam do Trydentu. Z lotniska odebrał mnie tata z Osmanym, który nadal poruszał się o kulach.
Tata zawiózł mnie do domu. Pogadałam chwile z rodzicami i Osmanym jak tam w Polsce po czym poszłam do swojego pokoju.
Pół godziny później usłyszałam pukanie do pokoju. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam Osmanego:
- Mieliśmy pogadać.
- Tak racja. Rodzice są w domu?
- Nie. Twoja mama w pracy, a tata na treningu.
- Ok. To możemy pogadać. Byłeś na rehabilitacji?
- Tak od rana. Potem twój tata mnie odebrał i pojechaliśmy po Ciebie.
- Aha, a która godzina?
- 13. Ania. Zacznijmy od nowa. Bądźmy szczęśliwi razem. Pamiętasz święta rok temu? Było idealnie i może być tak dalej.
- Osmany..
- Mieliśmy trochę więcej pecha niż większość. Gdyby pewnie nie ta akcja z tym, że będę mieć dziecko to moglibyśmy być razem do tej pory.
- Wiem.
- Spróbujmy od nowa. Weźmy ślub.
- Osmany my nawet jeszcze nie jesteśmy razem, a ty mi proponujesz ślub?
- No bo Cię kocham. Chcę mieć Cię na wyłączność, być twoim mężem. Jestem gotów grać nawet w najgorszym 3 ligowym zespole byleby blisko ciebie.
- Osmany..
- Ja wiem, że ty powiesz, że na razie możemy być tylko przyjaciółmi, ale ja musiałem Ci powiedzieć, że Cię kocham i jak tylko będziesz gotowa to...
- Długo będziesz jeszcze gadać?
- Skończyłem już.
Usiadłam na jego zdrowym kolanie tak, że siedzieliśmy twarzą w twarz.
- Wczoraj ktoś ważny mi uświadomił, że wszyscy moi dotychczasowo chłopacy byli tylko czymś przelotnym w rodzaju intrygi.
- Ania. -chciał mi przerwać.
- Milcz. Ja mówię. Każdy mój facet oprócz Ciebie, a to może być ostatnia szansa żebyśmy znowu byli razem i nie chcę jej zaprzepaścić, a twoją żoną mogłabym zostać nawet zaraz.- powiedziałam i wpiłam się w jego usta.
Brakowało mi właśnie tego. Osmanego jako mojego jedynego mężczyzny, powiernika i przyjaciela.
*
- Osmany ty pieprzony egoisto! Myślisz tylko o sobie!
- nie to ty myślisz o sobie! Ja myślę o nas!
- Takim sposobem, ze chcesz na sile zaciągnąć mnie przed ołtarz!
- A co z twoim tekstem! Mogę wyjść za ciebie choćby jutro...
- No ale tak jest. Tylko ja mam za 2 miesiące maturę, urodzi mi się siostra. Nasi chrześniacy przyjdą na świat.
Moje studia. To nie jest dobry czas.
- To jest dobry czas!
- Może dla Ciebie! Jesteśmy razem trochę ponad miesiąc i co? Ślub mamy planować?
- Tak! - krzyknął.
- Osmany ale czemu nie możemy jeszcze trochę zaczekać. Na przykład do wiosny albo lata następnego roku.
- Bo chcę mieć pewność!
- Pewność! Czego?! Że Cię kocham.? To jest chyba oczywiste.
- No ależ pewnie! Jasne. Tylko nie wybaczył bym sobie gdyby jakiś stary dziad mi cie sprzątnął.- powiedział patrząc mi w oczy, a we mnie coś pękło. On się o mnie boi.
- Może pomyślimy o tym ślubie.- powiedziałam zagryzając wargę.
- Może w maju.
- Sierpniu.- licytowałam się, a on podniósł mnie za pupę.
- Chyba musimy to przedyskutować... w łóżku. - powiedział i przeniósł mnie na owy mebel.
W końcu stanęło na dacie 22 czerwca.
*
Od początku marca do początku czerwca czas minął nam na narodzinach mojej siostry Majki, napisaniu przeze mnie matury, obrony mistrzostwa Włoch przez Trento, narodzinach naszych chrześniaków oraz przygotowaniach do ślubu. Już 3 czerwca cala rodzina Osmanego zjechała się do Italii.
Ja z dnia na dzień coraz bardziej przezywałam, ale przecież ślub jest raz w życiu. 22 czerwca sakramentalnie powiedzieliśmy sobie tak. Wszystko było idealnie, atmosfera, sukienka, obrączki. Mój strach był wielki, ale mając przy boku takiego mężczyznę jak Osmany niczego się nie bałam.
W połowie lipca gdy wróciliśmy z naszej podroży poślubnej. Na której byliśmy w Argentynie, Brazylii i Paragwaju przeprowadziliśmy się do Polski. Najpierw mieszkaliśmy u moich rodziców w domu. Ja dojeżdżałam na studia, a Osmany grał w Skrze. Miałam najcudowniejszego faceta pod słońcem. To było moje marzenie. Moje siatkarskie marzenie. Moje siatkarskie przez chwilę zapomniane marzenie. Więc chyba mogę nazwać Osmanego moim osobistym siatkarskim zapomnianym marzeniem, które pomimo wszystkich nie przeciwności losu uporu mojego i jego odnalazłam
*
Kochani mamy o to taki epilog. Wiecie co? Tak myślałam, żeby ten epilog rozbudować i ogólnie takie ble ble blu, ale stwierdziłam, że zrobię coś szalonego. Oficjalnie ogłaszam, że ten blog jest zakończony, ale ja kocham po prostu tak tą historię i tak się z nią zżyłam, że postanowiłam zrobić blog, który będzie opowiadał o małżeństwie i wspólnych rozterkach państwa Juantorena. Także niebawem pojawi się coś na tym następnym blogu . Mam nadzieję, że będziecie czytać i następny blog o ich tym razem przygodach małżeńskich. Także ostatni raz na tym blogu dziękuje wam za te wszystkie wejścia za równo rok na tym blogu<3 za każdy komentarz i każde wejście i jeśli dobrnęliście ze mną do końca proszę was o komentarz :) A na blogu badz-zawsze-przy-mnie.blogspot.com pojawią się dziś bohaterowie drugiej serii i zakładka SPAM ale to dopiero wieczorem gdy wrócę od koleżanki :)
